Dünya hayatı ve onda cereyan eden hadiseler boş ve manasız değildir. Her bir işinde hikmet sahibi, hayata ve ölüme hükmeden Yüce Zât, eşyayı boş yere yaratmamıştır. O, manasız işlerden münezzehtir. İşte bu manayı idrak ederek O’na kullukta bulunmak, O’nun rıza dairesinde hareket etmek yaşamın maksadı ve özüdür.

Rabbimizin, bizi kendi halimize terk etmeyip rahmet tecellileriyle kuşattığı Rasûlullah (s.a.v)’i kulluk yolunda önümüze rehber kılması, O’nun üzerimizdeki en büyük nimetlerinden ve rahmetindendir. Ona itaati, kendi itaat ve hoşnutluğuna açılan bir yol; ona iman ve emirlerine tam bir teslimiyeti, cennet ve cehennem ehlinin tayininde bir mikyas ve azab-ı ilâhînin önünde bir perde kılmıştır.

Saadet ehli; dünyayı asıl suretinde müşahede edip hakikatini idrakle onun yolundan giderek Allah’a kul nişanesini kazanabilenlerdir. Şekavet ehli bedbahtlar ise, gözleri dünyadan başka güzelliklerden bîhaber, kalpleri ilâhî huzur ve neşveden gaflet içerisinde yaşayarak kendilerini ve çevrelerini rahmetten uzaklaştıranlardır.

Âlemlerin tanıyıp tazim ettiği, uğrunda ana-baba, can ve maldan geçilen Rasûl-i Ekrem’i tanıyamamak, fani dünyanın meşgaleleri peşinde ömrü tüketerek kulluktan mahrum bir şekilde teslim-i ruh etmek nedametlerin en büyüğü olsa gerektir. Zira adalet mizanının kurulduğu günde benliğe işlemiş bir dünya sevgisi ve bu sevginin yol açtığı hastalık ve günahlarla ilâhî divan ve huzur-u risâlete varmak, insanı insan olduğuna pişman edecektir.

Yaklaşan rahmet dolu mevlid-i Rasûl günlerini Efendimiz’i tanıyabilmek, itaatiyle sevinebilmek için kendimize bir vesile edinmeliyiz. Ümmet olarak bizi, onun sevgi ve itaatinden alıkoyan hususları öğrenip bir an önce izale yoluna gitmeliyiz. Bunun için Rabbimiz’den yardım dilemeliyiz. Zira her şeyden kıymetli Habibi’ne sevgi ve itaate, ancak O’nun tevfik ve ihsanıyla erebiliriz.