Tattığım en yüce aşk, duyduğum en büyük acı; hasretinle dolu bekleyişin asırlara sığmayan özlemidir yâ Rasûlallah!

Ayın aklığından, güneşin nurundan kıskandığım, senin hasretindir yâ Habîballah!
İntizarınla kavrulan çöller o mübarek ayaklarını nasıl özlüyorsa; işte biz de öylece vuslatını özlüyoruz.

Aradan tam 14 asır geçti?

Dile kolay, senden ayrı tam 14 asır. Aradan geçen bunca yıla rağmen, karanlık gönüllerimize kandil olmanızı bekliyoruz. Ümit dolu bekleyişimizin çaresizliğe tutunduğu bu uzun süreci bir yana bırakıp, seni gönül dünyamızın içtenlik ve umut deryasına çağırıyoruz.

Sen gittin ya; ümmetin senin bıraktığın değerlere tutunamaz oldu. Kendi asli değerline sarılmayan ümmetine de itibar etmediler. Ümmetin o kadar çaresiz bir duruma düştü ki; küçücük bir yetimin alnına tepen kurşunun hesabını soramaz oldu. Kan ağlayan ümmetin, ne vicdan muhasebesi yapacak gücü, ne de huzurunda duracak yüzü kaldı.

Uygarlığın cinneti içinde savrulan ümmetin, batık vicdanlı bir özlemle kavruluyor. Sen gittin gideli; hasretinle kavrulan bedenlerin dilleri kelam söylemez, kalemleri yazmaz, lisanları nakletmez oldu.

Vasiyetini imzalamak üzere olduğu şu günlerde, bekleyiş içindeki ümmetinin senden gayrı umudu kalmamıştır ey Allah’ın Nebisi (s.a.v)!

Saatlerini vuslatına kurup bekleyen bu fakirlerin ümit dolu bekleyişini boş çevirme ey Allah’ın Habibi Efendimiz!

Bir an, bir an için dahi olsa, kon şu gönüllere ey Allah’ın Rasûlü!