Kalem arş üzere değil ki döktüğü mamur olsun,
Gönül aşk üzere değil ki attığı ’bâki’ olsun.

Ömür aktığı yatağı şaşırmış vaziyette,
Kendi bir katre değil ki taştığı umman olsun.

Toprak altındakini, unutmuştur mahlûkat
Ölüm güleç değil ki bakıp da Hakkı bulsun.

Dost ikliminde apansız, tutulduğum doludur
Can üşür taş değil ki soğuğu tende dursun.

Nefsin mumu anca kalır vakt-i yatsıya
Alevi daim değil ki hârıkâim olsun.

Leyl zülfü ile sabrıma bentler çeker
Güneş doğar değil ki şavkı üstüme olsun.

Geçmişten gelen ile giyin ibret giysini,
Aklın zâyi değil ki duyduğun boş söz olsun.

Ezandır zâhirde bizi başlatan ve bitiren
Secden olur değil ki âhirinpûrnur olsun.