Topraktan yarattığı Âdem’in bitti saçı
Ona akıl, ruh ve can verdi eşsiz Sanatçı.

Kendi bilinsin diye, murad etti Âdem’i
Baştan hesap yapmıştı, kâinatı, âlemi.
’Kün? emri mutlak hüküm, anında mutlak olur
Gece gündüze gebe, şafak güneş doğurur.

Gerçek sanatı görür kelebeği görenler
Sır fırçasının izi, nakşolup görünenler.

Görünmeyen sırlar var tavanın arasında
Bilinmez ledünnîsi, perdenin arkasında.

İşleyen kum saati maşası kurulmadan
Kâinat eşsiz sanat, yapılmış el vurmadan.
Mesafesi hudutsuz, yoktur fezanın sonu
Uzak ucu bulunmaz, sonsuzluk Samanyolu.
Her şey onun içinde, ufku tutan okyanus
Güneşin, ayın zırhı sema, kırılmaz fanus.

Yerin, göğün mimarı bizatihi kendisi
Atomun, çekirdeğin, güneşin mühendisi.

Omurgalı, gövdeli, mağrur dağlar yelkenli
Okyanussuz yüzüyor, okyanus yüklü gemi.


Gökyüzü donatılmış, dört başı mamur saray
Geceyi aydınlatır gökte ihtişamlı ay.
Bütün her şey bağlanmış itaat zincirine
Gökten düşen damlalar değmiyor birbirine.

Sular lacivert kumaş, güneşten solmayan renk
Gece suda parıltı, yakamoz yıldıza denk.
Filiz toprağı yırtar, çekirdek taşı deler
Baharda cana gelir kışın ölen bahçeler.

Dal giyinir çiçekten, sorgucunu, tacını
Çekirdekten çıkartır, kökü, gür ağacını.
Hangi üstün sanat, fen, mükemmel arı kadar?
Zehri tatlı bal yapan hangi rafineri var?

Yaprak ibrişim olur, kurdun dişinde ipek
Beyaz süt verir, kanı kırmızı inek.

Yer yumak yumak cevher, Allah varlığa vekil
Kişinin sanat aşkı (!) cisme verdiği şekil.

Harikalar olmazdı yerde olmasaydı taş
Ne yapardı alçısız, taklitçi heykeltıraş?
Bilgisayar sayamaz rakamların sonunu
Filizleyen demirin bulamaz tohumunu.
Mütefekkir fehmetmez başak veren buğdayı
’Tüp bebeği? doğurtur, yapamaz yumurtayı.
Hayat bulur bir damla su yerinde kalınca
Ölü doğar dirilir yumurtada karınca.