BAKTIĞIM RESİM
Çok mutlu, bahtiyardır, şu resmin âşinâsı,
Sanki resme tecellî etmiş melek sîmâsı.
Karanlığın sonunda, nasıl sökerse şafak,
Yüzü, ufku ağartan kutlu şafak kadar ak.
Öz mana kalıbına dökülmüş, tutmuş maya,
Yüz çevirmiş, bakmamış yalancı masivaya
Bir tebessüm hünkârı, bir tevazu sultanı,
Bir’le birleşen yolun, o olmuş el tutanı.
Bu resim, çekiyordu gözlerimi kendine,
Beni tutup almıştı, düşmüştüm kemendine.
Ben, ona bakıyordum, o bana bakıyordu,
Sadakat pınarları, yüzünden akıyordu.
Gönüllere çağlayan, muhabbet şelâlesi,
Yanıyor sönmez nurun, yüzünde meşalesi.
Yücelerde süzülen, geceye mehtap gibi,
Başların eğildiği mabette mihrap gibi.
Bir âbide timsali, ’edep’ demiş, arlanmış,
Güzellikler toplanmış, yüzünde harmanlanmış.
Mübarek aksakalı, mukaddes edeb tülü
Varlığı, kat kat hayâ perdesiyle örtülü.
Şeyh Abdullah Fârukî el-Müceddidî nâmdâr,
Müceddidî Fârukî, asalet ünvanı var.
* * *
Bu resim, hisli, ruhlu, yüzüme canlı baktı!
Bakışı; damarımda kanım kadar sıcaktı.
Taylasanlı sarığı, bağda açmış beyaz gül,
O sarığın altında, irfan etmiş tekamül.
Ey seyyitoğlu seyyit, seyyitoğlu efendim;
Ey seyyit! Cemaline kemaline imrendim.
* * *
Ben bu resmi tanıyor, seviyordum gıyaben,
O, bana gelecekti, bekledim yolunu ben.
Hastalanmış, gelmedi yolunu gözlediğim,
Hayalini gördüğüm, yüzünü görmediğim.
Gıyaben tanıdığım, aziz gönül üstadım,
Gerçekler bana hayal, hayallerse vuslatım.
Saklıdır resimlerde söylenmez nice sırlar,
Birden kalbime geldi muzdarip şu mısralar:
İrşad değirmeninde öğütseydin unumu
Marifet teknesinde karsaydın hamurumu
Salikler ocağında pişirseydin aşımı
Himmetin doldursaydı tahtadan kaşığımı.
Resminin karşısında, kendimi mutsuz saydım,
Çok bahtiyar olurdum sana bağlı olsaydım.
Eşiğinin miskini, ben olsaydım Yunus’u
Dağdan odun çekseydim, taşısaydım sana su.
Her dediğini yapsaydım, çilene katlansaydım,
Hasırının üstüne uzanıp da yatsaydım.
Gam çekmezdim elimde yok diye dünya malı,
Naçiz kölen olsaydım, çul giyseydim yamalı...