İman, Yaratanla yaratılan arasındaki irtibatın özünü teşkil eden, varlık âleminde insanın yegâne sermayedir. Bu sermaye olmadan ne hayatın ve ölümün, ne de haşrin ve hesabın manası kalır.

İman, insanı Cenâb-ı Hakk’a itaate sevk eden büyük bir kuvvettir. Bu kuvvetin esası ise asıl itibariyle sevgidir ki, gerçekten seven iman eder. İmanlı kimse ise ihlâs ve samimiyetle Rabbi’ne kulluk yapan, O’nu razı edecek amellerle iştigal eden kimsedir.

İmanla küfür muharebesinin şiddetli bir şekilde yaşandığı günümüzde imandan bahsetmek, elden geldiğince dikkatleri ona ve müştemilatına yöneltmek en elzem vazifelerden biri olsa gerektir. Gafletin karanlık bulutlarıyla kaplı gönüllere ihlâsı öğretmek ve öğütlemek, taş gibi katılaşmış kalplere en güzel sevgi ve sevgililerden anlatmak gerekmektedir. Hele ümmetin uzunca bir zamandır unuttuğu Ehl-i Beyt sevgisini...

“Beni Allah sevdiği için, ehl-i beytimi de benim sevgim için sevin” diyen Rasûl-i Ekrem’in bu emrini iman ehli Müslümanlar olarak bugüne kadar ne derecede yerine getirebildik acaba!? İmanın sair unsurlarının yanı sıra bu yöndeki zaafımız ve acizliğimiz aşikârdır. Senede bir defa o dehşetli Kerbela hadisesinin hatırına zor bela yâd etmeye çalıştığımız Ehl-i Beyt sevgisiyle huzûr-u risâlete ne yüzle varacak ve şefaat dileyeceğiz, düşünmemiz gerekmez mi?

Bu ay dergimizde sevgi, ihlâs ve iman ilişkisinden bahseden makalelerin yanı sıra Muharrem ayı dolayısıyla Hüseyin efendimizin hayatına kısaca değinmeye çalıştık. Dileğimiz ileride Ehl-i Beyt konulu bir dosya çalışarak bu hususu dergimizde geniş bir şekilde işlemektir.

Rabbimiz, dilimizdeki imanı kalbimize, kalbimizdeki imanı da amelimize yansıtmayı hepimize nasip etsin!