Vuslatına varan yollara çıkmak için kör gözlerimi, görmediğim gözlerine kilitleyip hicranla "yandım" yâ Rasûlallah diyebilsem…
Kavuşmak için iştiyak ateşiyle yanmak, yandıkça hicran ateşindeyim, ama şükür ki Sen’in yollarındayım "halimi gör" diyebilsem...
Yüreğimin en ak yerinde, yangının tazeliğini her an yaşayabilmek, sana hasretliğim bir duadır hâl lisanımla, ama Sana yalvarırken bile riya duvarlarına çarpıp yere düşen kelimeler dökülür dudaklarımda. Yine de yazdığım ne varsa seni düşünüp, duadır kabul edenlerin en merhametlisinin makamında! Fani olan ne varsa elimin tersiyle itip, her şeyimi hasret ateşinde yakmaya geldim, "bir parça ümit, kavuşma ümidi" diyebilsem yâ Rasûlallah!.. Senin aşkını yaşayanlardan öğrensem gerçek hasreti, kokunu duyabilsem cennet soluklardan…
Yönelse ayaklarım yeryüzünün en şerefli toprağına! Ve yürüsem yürüsem, ayrılığı Sen’in yakınında anlamak için! Ellerimle mescidinin parmaklıklarına tutunsam ve ilk defa riyadan uzak ıslansa yanaklarım! Bedenimi sana yakın kılan Allah’tan kavuşma istesem! Ve tutmasa dizlerim, yığılsam gül topraklarına... Kavuştuğumu zannederek türbene bakıp, "Buradasın biliyorum; ama ben burada değilim, sana gelen yollardan bir hicran bir hasret namesi yazıyorum diyebilseydim yâ Rasûlallah, yâ Nebiyallah!..
Kör gözlerimi, katı yüreğimi, kusurlu gönlümü, Yeşil Kubbe’ne kilitleyip "hasretinle yanıyorum, yandım yâ Rasûlallah!’ diyebilseydim…