Peygamber Sevgisi

Sâlik, Peygamber Efendimiz’in Allah’ın kulu ve elçisi olduğuna inanmalı, Allah’tan sonra en çok Hz. Peygamber Efendimiz’i sevmelidir.

Âile efrâdını da Cenâb-ı Allah’ın, Efendimiz (s.a.v)’in, Ehl-i Beytinin ve ezvâcının sevgisiyle yetiştirmelidir.

Bu sevginin bir gereği olarak, Efendimiz (s.a.v)’in sünnetlerini ihyâ etmeye gayret etmelidir. Ayrıca bilhassa Rasûlullah (s.a.v) Efendimizin sahâbesine günümüzde bâzı Müslümanlar tarafından bilerek veya bilmeyerek yapılan hakâretlere karşı da dikkatli olup hemen karşılık vermelidir. Efendimizin sahâbesini onlara yakışmayan sıfatlarla anmamalı ve bu şekilde davrananlara mânî olup onları bu hatadan çevirmeye gayret etmelidir. Bu da Peygamber Efendimize olan sevginin gereklerindendir. (1)

Salavât-ı Şerîfe Okumak

Rasûlullah (s.a.v)’in adı anıldıkça O’na salâvat getirmelidir. Cenâb-ı Hak da Peygamber Efendimiz (s.a.v)’e salât getirilmesini emretmektedir. O’nun ashâbını, Ehl-i Beyti’ni, ezvâcını hayırla yâd etmeli, adları anıldıkça ’Allah onlardan razı olsun’ demeli, her duâsına O’nun, ashâbını, Ehl-i Beyti’ni, ezvâcını ve bütün ümmetini dâhil etmeli ve O’na bol bol salâvat getirmelidir.

Siyer-i Nebî’yi Öğrenmek

Sâlik, Rasûl-i Ekrem Efendimiz (s.a.v)’in Ehl-i Beyti’nin ve sahâbe-i kirâmın hayâtını okumalı, kendi nefsinde tatbîk etmelidir. Çünkü Rasûlullah (s.a.v)’in hayâtı bir mü’minin dünyâ ve âhiret saâdetini kazanmasını sağlayacak en güzel örneklerle doludur.

İlm-i Hadîsle İştigâl Etmek

Rasûl-i Zîşân Efendimiz (a.s)’in hadîs-i şerîflerini gücü nisbetinde ezberlemeye çalışmalıdır. Nitekim Peygamber-i Zîşân Efendimiz bir hadîs-i şerîflerinde; ’Ümmetimden kırk hadîs-i şerîfi ezberleyip aklında tutan kimseyi, Cenâb-ı Allah, kıyâmet gününde fakîhler zümresinde diriltir.?(2) buyurmuşlardır. İşte sâlik bu hadîse muhatap olmak için gayret etmeli elinden geldiğince çok miktarda hadîs-i şerîf ezberlemelidir.

Özellikle hadîs hakkında günümüzde meydâna gelen hadîs inkarcısı akımlara kanmamalıdır. Rasûlullah Efendimiz (s.a.v)’in hadîslerini Kur’ân ve Sünnet çerçevesinde değerlendirmelidir. Sadece Kur’ân’a ve Efendimiz’in hayât-ı şâhânesine uymayan sözleri kabûl etmemeli, O’nun hâricindekileri gâyet saygılı bir şekilde okuyup hayâtına tatbîk etmelidir.

Sâlik, hadîs okurken mümkünse diz üstü oturup ellerini dizleri üzerine bırakmalıdır. Hadîs okunurken gâyet saygılı davranmalıdır. Hattâ İmam Mâlik Hz.’leri hadîs okuyacağı zaman abdest alır, güzel elbiseler giyip, güzel kokular sürer, cübbesi sarığıyla vakarlı bir şekilde hadîs okurdu. Bu nedenle sâlik de hadîs okurken ve dinlerken gâyet saygılı ve edebli davranmalıdır.

Ebeveyn-i Rasûlullah Konusunda Hassâsiyet

Sâlik, Peygamber Efendimizin anne ve babasının îmân ehli olmadığına dâir yazılan yanlış yazılara îtibâr etmemeli, Rasûl-i Ekrem’in anne ve babasının îmân ehli olduğu îtikâdını taşımalı, hattâ getirdiği salât ü selâma sahâbe ve Ehl-i Beytle birlikte Efendimiz’in anne ve babasını da katmalıdır.(3)

Rasûlullah’ın İsm-i Şerîfi

Sâlik, Rasûlullah Efendimiz (s.a.v)’den bahsederken ismiyle ’Muhammed’ diye bahsetmemeli, ’Peygamber Efendimiz?, ’Rasûl-i Ekrem? gibi ifâdeler kullanmaya dikkat etmelidir. Zîrâ Cenâb-ı Hak Kur’ân-ı Mecîd’de dört yer dışında Efendimiz’e ismiyle hitap etmemiştir. Ona hitap ederken hep; ’Rasûl, Nebî, Kulumuz?? buyurmuştur.

Sünnet-i Seniyyeye Riâyet

Sâlik, Efendimiz’in hiçbir sünnetini küçük veya hakir görmemeli, bütün sünnetleri işlemek için can u gönülden büyük bir gayret ve çaba sarf etmelidir. Zîrâ Efendimiz (s.a.v) bir hadîs-i şerîflerinde bir sünnetin ihyâsına 100 şehîd sevabı verileceğini müjdelemiştir.(4) Ayrıca; ’Benim sünnetimi yaşayıp, öğretenler halîfelerimdir?,(5) diyerek sünnet işleyenleri de müjdelemiştir.(6)

------------------------
1. Rahmetli Üstadımız burada, gerek kavli gerekse fiili olarak Sevgili Peygamberimize (s.a.v) karşı şuursuz ve bilgisizce kimi Müslümanların işledikleri yanlışlıklara dikkat çekmektedir. Bununla beraber, bilinçli her Müslüman, hattı zatında hangi dinden olursa olsun, Server-i Kâinâta yönelen tüm yanlışlıklara karşı ayık olmak ve hakikatin muhafazası ve küfrün izalesi için üzerine düşen gayrette bulunmak zorundadır. Bu nedenle Üstad’ımız konunun bu kısmını zikretmeye hacet duymamıştır.
2. Muhammed b. Seyyid Dervîş, Esne’l-Metâlib fî Ehâdîsi Muhtelifeti’l-Merâtib, Mısır, 1355, s. 212.
3. Bu hususta şu eserimizde geniş bilgi vardır: Fıkhî Risâleler, Farukiye Vakfı Yayınları, Ankara, 1997, s. 135-145.
4. İbn Adiyy, el-Kâmil-II, s. 90.
5. Bkz. Mecmau’z-Zevaid-i Haysemi, c.8, s.126; el-Fethu’l-Kebir, c.1, s.233.
6. Bu makale, Rahmetli Üstad’ımızın, ’Zahirî ve Batınî Ebebler? adlı (Ankara 2000, s. 22-26, Fiav Yay.) güzide eserden iktibas edilmiştir. Bu kıymetli eser, tasavvuf yolucusu olsun ya da olmasın herkese ve her kesimden insana hitap etmektedir. Dini inanç, anlayış ve yaşantının sahih bir hal üzere serdedilmesinde hayatiyet arz eden edeb ve incelikleri konu edinir. İçerik ve konuları işleyiş uslûbu açısından da sahasında kaynak teşkil eden önemli eserlerdendir.