Muhammed b. Sîrîn anlatıyor:
Ömer b. el-Hattâb (r.a.) bir yere bir vali gönderdiğinde (o yörenin halkına hitaben) tayin emrine şöyle yazardı:

“Size adil davrandığı sürece bu valinizi dinleyiniz, kendisine itaat ediniz.”
Huzeyfe’yi (r.a.) Medâin’e vali olarak atadığında onun emirnamesine de;
“Kendisini dinleyip itaat ediniz, ona istediklerini veriniz.” diye yazdı.

Huzeyfe, palanı vurulmuş merkeple Medine’den ayrıldı, yol azığını da yanına almıştı. Medâin’e varınca şehir halkı ve ileri gelenleri kendisini karşıladılar. Huzeyfe’nin elinde yuvarlak bir ekmek, bir parça da et vardı. Palanlı merkebine yanlamasına binerek halka Ömer’in emirnamesini okudu. Medâin halkı:

“Bizden dilediğini iste!” dediler. O da:

“Aranızda bulunduğum sürece kendim için yiyecek, hayvanım için de yem istiyorum.” dedi.

Huzeyfe Allah’ın dilediği bir süre Medâin’de kaldıktan sonra Ömer (r.a.) kendisini geri çağırdı. Huzeyfe’nin Medine’ye girmek üzere olduğunu haber alan Ömer, yolun kenarında bir yere saklandı. Huzeyfe’nin yanından ayrıldığı üzere (meteliksiz) döndüğünü görünce saklandığı yerden çıkarak ona sarıldı ve:
“Sen benim kardeşimsin, ben de senin kardeşinim!” dedi.

* Muhammed Yusuf Kandehlevî, Hayâtü’s-Sahâbe, Divan yay., 3/120.