İbn-i Ömer (r.a.) anlatıyor:Rasûlullah (s.a.v.) bir bölük hazırlayıp keşfe günderdi. O sene kıtlık yılı olduğu için, herkesi belli bir miktar azıkla yolcu etti; fakat bu kafilenin sonunda yer alan Hudeyr isimli bir sahabenin azığını vermeyi unuttu. Hz. Hudeyr bu duruma isyan etmedi. Devamlı; “Lâ ilâhe illallâh /Allah’tan başka ilâh yoktur... Allah’ü Ekber / Allah en büyüktür... Elhamdülillah / Tüm övgüler O’nadır... Sübhânellah / Allah bütün soksanlıklardan tenzih ederim... Lâ havle ve lâ kuvvete illâ billâh / Bütün güç ve yardım ancak Allah’tan gelir...” diye dualar ederk yola revan oldu.Cebrâil (a.s.) Hz. Hudeyr’in hâlini Rasûlullah (s.a.v.)’e bildirdi. Rasûlullah (s.a.v.) Efendimiz alelacele yüklüce bir azık hazırlatıp Hz. Hudeyr’e ukaştırılması için tembih etti.Hz. Hudeyr’e azığı ulaştıran kişi; Rasûlullah (s.a.v.)’in Cibril (a.s.) vasıtasıyla olaydan haberdar olduğunu, kesinlikle herhangi bir kasıt bulunmadığını ve Cebrâil (a.s.)’ın onu övdüğünden bahssettiğini söyledi. Hz. Hudeyr Rasûlullah (s.a.v.) ile Cebrâil (a.s.) nezdinde bu denli önemsendiği için Allah’a şükretti ve şöyle dedi:“Allah’a hamd olsun. Rabbim beni yedi kat gökten, arştan görüyor, açlığıma ve perişanlığıma acıyor... bana bunları gönderiyor. Ey Rabb! Ey Yaradan! Hudeyr’i unutmadığın gibi Hudeyr’in kalbini de Seni unutmayan kalplerden eyle!”Allah ondan razı olsun.