Dünyaperest, âhireti yok sayan bir akıl ve ruh yapısına sahip insanlar, zamanla içerisinde hayatlarını idame ettirdikleri dünyayı yaşanmaz hale getirmişlerdir. Masum insanların yaşam haklarına tecavüz ve cebr yoluyla daha fazla refah ve mutluluğa ulaşma arzusu, yeryüzünde önü alınamayan bir fitne ve zulüm ortamını doğurmuştur.

Bugün lisanlarda dolaşan, sıkça duyduğumuz küresel ısınma, kuraklık vs. felaketler, hep insanoğlunun kendi eliyle yaptığının, hudut tanımama ve israfının bir sonucu olarak tezahür eden olumsuzluklardır.

Zuhur eden tüm olumsuzluklardan her halükârda en büyük zararı Müslümanlar görmüştür, görmektedir. Yaşam hakkı kısıtlanarak en büyük eziyetlere maruz bırakılan, yaşadıkları toprakların barındırdığı zengin kaynaklara ulaşmak amacıyla üzerinde sayısız planlar yapılarak acımasızca sömürülen hep Müslümanlardır.

Cenâb-ı Hakk’ın takdir ettiği vakt-i muayyene kadar Müslümanların bu durumdan necât bulamayacağı muhakkaktır. Zira her daim üzerine titreyen, ümmetinin maslahatını onlardan daha çok düşünen şefkat ve merhamet sahibi Rasûlullah’ın “azı dişlerinizle yapışın...”, “sımsıkı tutunduğunuz takdirde dalalete düşmezsiniz...” vasiyetleriyle bıraktığı emanetlere tutunmadaki zafiyet buna delalet etmektedir.

Şu bir hakikat ki, gerek Müslümanlar gerek sair insanlar, mevcut sorunların temeline inmemektedirler. “Bir an önce bir şeyler yapmalıyız, yoksa dünyamız elden gidiyor” diye sızlananlar, kaybettikleri asıl ve baki hayat ve paha biçilmez değerlere karşı ne yazık ki ilgisizdirler.

Problemler, sebepler, sonuçlar... Amelden hali olunca, hâlin marifeti ve beyanı hiçbir fayda vermeyecektir. Müslümanlar Mevlânâ (k.s)’nun şu veciz sözüne kulak vermeli, dünyadaki fesat ve ahlâkî çöküntünün kendi atalet ve tembelliklerinde yattığının artık farkında olmalıdır.

“Sâlihlerin tembelliği, fâsıkların hakimiyetini hazırlar!”