Ebû Sâid el-Hudrî (r.a.)’den rivayet olundu:
’(Bir sene) Nebî (salla’llahu aleyhi ve sellem) ile berâber Ramazan’ın aşr-ı evsatında (ortasındaki on günde) i’tikâf etmiştik. Rasûlullah yirminci (gün)’ün sabahı (i’tikâf mahallinden) çıktı, bize bir hutbe îrâd etti de müteâkıben şöyle buyurdu:
- (Menâmında/uykumda) bana Leyle-i Kadr (in bütün alâmâtı) gösterildi. Sonra unutturuldu. Yâhud ben onu unuttum. (Ashâb’ım!): Siz leyle-i Kadr-i Ramazan’ın aşr-ı ahirinde (son on günün), tek (gecelerin) de arayınız!. Ben (menâmımda) kendimi su ve balçık içinde secde eder gördüm. Kim ki (benimle yâni) Rasûlullah (salla’llahu aleyhi ve sellem) ile i’tikâf ediyorsa, şimdi (i’tikâf mahalline) çekilsin! (buyurdu).
Biz de yerlerimize çekildik. (Hava açıktı;) gökte bir bulut parçası (bile) görmüyorduk. Sonra bir bulut parçası geldi. (Yirmi birinci gece gökten şiddetli bir) yağmur boşandı. Hattâ Mescid’in sakfı (Rasûlullah’ın secde mahalline) aktı. Mescid’in sakfı (tavanı) hurma ağacından idi. (Sabah) namazı kılındı. Ben Rasûlulllah (salla’llahu aleyhi ve sellem)’in suya ve balçığa secde ettiğini (gözümle) gördüm. Hattâ (namazdan döndüğünde Rasûlullah’a baktım;) (salla’llahu aleyhi ve sellem)’in alnında (ve burnunda) çamur eseri gördüm.’

(Buhârî, Kitâbü’l-İ’tikâf, Bâb’l-İtikâf Fî Aşri’l-Evâhir, 1923)