Kutlu doğum haftasına tekabül eden dergimizin bu sayısında güzel ahlâk timsali olan Rasûlullah Efendimizin (s.a.v) örnek aile hayatından bahsetmeye çalışacağız. Biliyoruz ki; Rasûlullah (s.a.v.) mükemmel bir insan, insanların en şereflisi ve üstünü, Rabbimizin Sevgilisi idi. Hiçbir kalem O’nu layıkıyla anlatamaz, ne kadar tarif edilse gözler O’nu görmeden o zevki anlayamaz, o hazzı duyamaz.

Rasûlullah’ın örnek kişiliği, bilindiği gibi sadece peygamberliği hususunda değil, hayatının her alanında insanlara örnek teşkil edecek şekilde idi. O, toplumda yapması gereken vazifeleri eksiksiz ve gönül alıcı bir üslupla yerine getirir, yumuşak huyluluğunu daima muhafaza ederdi. Bir baba, bir eş, bir dost, bir devlet reisi, bir öğretmen, bir elçi ve daha çoğaltabileceğimiz birçok sıfatla Hz. Peygamber hep özlenen ve beklenen bir şahsiyetti.

Rasûlullah’ın bir sevgi Peygamberi olduğunu aile hayatında da açık bir şekilde görüyoruz. O, hanımlarına karşı çok sabırlı, anlayışlı, hoş görülü, duyarlı ve ince düşünceli bir eş idi. Bu konuya dair Enes (r.a.) der ki: ’Allah’ın Rasûl’ü, çocuklar ve kadınlar hakkında herkesten daha merhametli ve şefkatli idi.’(1) Ve Rasûlullah’ın hanımlarına karşı tutumunu Hz. Enes (r.a.)’in şu sözlerinden de anlayabiliriz: ’Kadınla iyi geçinmek, sadece kadına eziyet etmemek değildir. Aksine kadına eziyet etmediği gibi, kadından gelen eziyete de tahammül etmektir. Kadının heyecan ve öfkesi anında hilim ve sabır gösterilmelidir. Böyle yapmakla Hz. Peygambere uyulmuş olunur. Çünkü Hz. Peygamber’in temiz ve pak zevceleri O’nun konuşmalarına cevap verirlerdi. Hatta onlardan bazıları sabahtan akşama kadar O’na küserdi.’(2)

Rasûlullah Efendimiz bir yandan dini yaşayarak insanlara öğretirken bir aile reisi olarak da vazifelerini ihmal etmiyordu. Üstelik Rasûlullah (s.a.v.) yalnız bir eşine karşı değil, bütün eşlerine karşı görevlerini yerine getiriyor, ihtiyaçlarını gideriyor, gönüllerini alıyor, hatırlarını sayıyor, sıkıntılarını dinliyor, onlara karşı adaletle davranıyordu. Onların isteklerini tahkir edip küçük görmüyor, azarlayıp kızmıyor, olgunluk ver sabırla karşılıyordu. Gönül alıcı bir üslupla da doğru olanı anlatıp yapılabilmesi mümkün olanı kadarını yapıyordu.

Ebu Hureyre’den nakledilen şu hadis Hz. Peygamberin hanımlarına karşı tavrına iyi bir örnektir: ’Kim Allah’a ve ahiret gününe inanıyorsa komşusuna eziyet vermesin. Kadınlar hakkında iyiliği tavsiye ediniz (kadınlara iyi davranınız). Çünkü onlar kaburga kemiğinden yaratılmışlardır. Kaburga kemiğinin en eğrisi de üst tarafıdır. Eğer bunu doğrultmaya çalışırsan kırarsın, olduğu gibi bırakırsan eğri kalır. Dolayısıyla kadınlar hakkında iyiliği tavsiye ediniz.’(3)

Rasûlullah’ın babacan, olgun, ne yaptığını bilen, insana güven veren tavırları, eşlerini ziyadesiyle etkileyebilecek ve mutlu edecek davranışlardı. O görevinin ağırlığına ve meşguliyetine rağmen eşlerini ihmal de etmiyordu. Hanımlarının sıkıntılarını gidermeye, onlarla şakalaşmaya çalışıyordu. Çünkü bu tür hareketler kadınların kalbini hoş eder. İki Cihan Güneşi Efendimiz, işlerinde ve hareketlerinde onların seviyesine iniyordu. Hatta rivayet edilmektedir ki, Hz. Peygamber (s.a.v.) Hz. Âişe validemizle koşu yaparak yarışıyordu. Önceleri Hz. Âişe O’nu geçerdi, daha sonraları ise Efendimiz, zevcesi Âişe’yi geçti ve: ’Bu gün kazandığım zafer, daha önce kazandığın zafere karşılık olsun.’ dedi.(4) Yine, ’Hz. Peygamber (s.a.v.) herkesten daha iyi hanımlarıyla konuşan, şakalaşan bir kimseydi.’(5)

Âişe validemiz şöyle anlatmaktadır:
Aşure gününde bir takım Habeşlilerin mescitte kılıç kalkan oyunlarının seslerini duydum. Seslere dikkat ettiğimi gören Rasûlullah bana şöyle dedi: ’Onların oyunlarını görmek ister misin?’ dedi. Ben: ’Evet isterim.’ dedim. Rasûlullah Efendimiz onlara haber gönderdi, benim odamın kapısına geldiler. Rasûlullah (s.a.v.) kapı yanlarının arasında durdu. Elini kapının önüne koydu. Bir elini de arkaya uzattı. Ben de çenemi Rasûlullah’ın eli üzerine koydum. Onlar oynuyor, ben de böylece seyrediyordum. Rasûlullah zaman zaman bana: ’Bu kadar yeter mi?’ diyordu; ben ise: ’Rasûlullah’a iki veya üç defa biraz daha seyredeyim.’ dedim. Sonra Rasûlullah bana tekrar: ’Ey Âişe! Bu kadar yeter mi?’ dedi. Ben de: ’Evet.’ dedim. Bunun üzerine Rasûlullah Habeşlilere işaret etti. Onlar da dağılıp gittiler. Onlar gittikten sonra Hz. Peygamber: ’Müminlerin îman yönünden en mükemmel olanları ahlâkı en güzel ve ailesine karşı en fazla lütufkâr olan kimsedir.(6) buyurmuşlardır.

Hz. Ömer (r.a.) celâlli bir kişiliğe sahip olmasına rağmen şöyle demiştir: ’Müslüman kişi aile efradı içinde çocuk gibi olmalıdır. Dışarıya karşı ise erkek olmalıdır.’

Peygamber Efendimiz eşlerine değer verir hatırlarını da sayardı: Öyle ki Hz. Hatice validemize verdiği kıymetten dolayı Kurban Bayramlarında kesilen kurban etlerinden Hz. Hatice validemizin arkadaşlarına dahi pay gönderirdi. Peygamber Efendimizin hanımlarına karşı davranışlarından şu anlaşılıyor ki; din ne erkeklere kadınları ezmeyi öğütlüyor, ne de kadınlara eşlerine karşı dik başlı olmayı öğütlüyor. Her iki tarafın da birbirlerine karşı davranışları Allah ve Rasûl’ü tarafından belirlenmiştir. Bugünkü aile içi huzursuzlukların ve boşanmaların nedeni de Rasûlullah Efendimizin aile yaşantısını örnek almamaktan kaynaklanmaktadır.

Peygamber (s.a.v.) üç şey hakkında vasiyette bulunmuşlardır. Dili ağırlaşıncaya kadar ve konuşması fısıltı halini alıncaya kadar bu üç şey hakkındaki tavsiyesini tekrarlayıp durdu ve: ’Namaza dikkat ediniz. Bir de elinizde bulunan kölelerin hakkına raiyet ediniz. Onların takatinin dışında kendilerine bir şey yüklemeyiniz. Kadınlar hakkında Allah’tan korkunuz, Allah’tan! Zira kadınlar elinizde esirdirler; (esire benzerler). Onları Allah’ın emanetiyle tasarrufunuz altına almış bulunuyorsunuz.(7)

Kaynakça:
1. Müslim.
2. Müslim ve Buhârî.
3. Buhârî.
4. Ebû Dâvûd, Nesâî, İbn-i Mâce.
5. Hasan b.Süfyan, Bezzar veTaberânî.
6. Nesâî, Tirmizî ve Hakim.
7. Tirmizî.