EDİTÖR 100. SAYI / TEMMUZ 2011
Rabbimize sonsuz hamd-u senalar olsun, Üç Aylar’ın içindeyiz ve Ramazan’a doğru kutlu geceler yaşıyoruz durak durak...
Regaib ve Mirac Kandillerinde ümmet-i Muhammed’e sunulan büyük ihsanlar ve ikramlardan sonra önümüzdeki Berat ve Kadir gecelerinin barındırdığı rahmet ve mağfiretten istifade edebilmek için ruhen hazırlanalım inşaallah.
Nasıl ki Mirac geceleri Rasûlulullah (s.a.s.)’in rehberliğinde ruhların yükselişlerine şahitlik ediyorsa, Berat Gecesi de afv ve mağfiretimize şehadet etmektedir. Bu yüzden manen ve kalben bomboş girmeyelim bu gecelere...
Kur’an tilavetleriyle, dualarla, tevbelerle, ibadetlerle üzerimizdeki yılgınlık bulutlarını dağıtalım. Zira İbn Atâullah el-İskenderî; ’Amelsiz ümit, hakikatte ümit değil; boş kuruntudan ibâret olan bir ümniyyedir/temennidir’ sözleriyle salih amel olmaksızın rahmet beklemenin kendini aldatmaktan başka bir şey olmadığını ne güzel ifade eder. Maalesef günümüz insanı manen öyle bir hastalığa düçar olmuş ki; pek çok kimse bunun hastalık olduğunun farkına varmadan gaflet içerisinde bu dünyadan göçüp gidiyorlar.
Bu hastalık da nedir biliyor musunuz?
Salih amel yapmaksızın rahmete mazhar olunacağı düşüncesi!...
İçerisinde bulunduğumuz mübarek günler hasebiyle sizin bir kardeşiniz olarak sadece bir hatırlatmada bulunacağım. Bunu da ben kendi sözlerimle değil, Allah’ın rızasına kavuşabilmenin yollarını talim ettiren büyüklerimizin nasihatlerinden birkaçını zikrederek yapacağım.
Amellerine bakmadan temennilerle yaşayan kimseler hakkında Hasan el-Basrî (r.a.) der ki: ’Öyle kimseler vardır ki, son nefeslerine kadar kendilerini bağışlanma kuruntusu (temennisi) ile oyalamışlardır. Hiçbir sâlih amel yapamadan bu âlemden göçüp gitmişlerdir. Böyleleri dünya hayatında iken kendi vicdanlarında samimi olmadıklarını bile bile «Ben Rabbime hüsn-i zan besliyorum» sözünü dillerinden düşürmezler. Halbuki Rabbine hüsn-i zan besleyen kimse, amel ve davranışlarını güzelleştirmenin de derdine düşer. ’İşte Rabbinize karşı beslediğiniz bu zannınız sizi helâke sürükledi de husrana düşenlerden oldunuz.’ (Fussilet, 23)
Cüneyd el-Bağdâdî (k.s.) güzelliklerin, temenniler neticesinde değil, kulun gayretleri sonucunda ilâhî ihsânın lutfedilmesiyle ortaya çıktığını şöyle beyan eder: ’Biz bu gönül safâsını yani tasavvufî hâl ve irfânı, kîl ü kâl, ceng ü cidâl ve ilmî münazara ve münakaşalar neticesinde değil, Allah için açlık ve susuzluğa katlanarak, geceleri uykusuz geçirerek ve sâlih amellere var gücümüzle sarılarak elde ettik.’
Mârûf el-Kerhî (k.s.) der ki: ’Amel işlemediği halde cenneti istemek, bir çeşit günah sayılır. Herhangi bir sebebe sarılmadan şefâat ummak da aldanmışlığın bir alâmetidir. İtâat etmediği bir Zâttan rahmet beklemek ise tam bir cehâlet ve ahmaklıktır.’
Her amel iyi ya da kötü bir sonuç doğurur. Sâlih ameller kulun derecesini yükseltirken kötü ameller onu helâk vadilerine doğru düşürür. Bu hakikat Hakk’ın koyduğu ezelî ve ebedî bir sünnetidir. Nitekim buyrulmuştur ki: ’Herkesin amellerine göre dereceleri vardır. Rabbin onların yaptıklarından habersiz değildir.’ (En’âm, 32)
Ümit ya da boş temennîlerle yaşamak esasen akıl ve idrâk farkıdır. Nitekim Efendimiz (s.a.s.) bu farka şöyle işâret buyurur: ’Akıllı kişi, nefsine hâkim olan, onu hesaba çeken ve ölüm sonrası için çalışandır. Âciz kişi de, kendini nefsânî arzularına tâbi kılan ve bununla beraber Allah hakkında bir takım kuruntulara dalıp giden ve temennîlerle yaşayan kimsedir.’
Netice olarak denilebilir ki, her şey amellere bağlıymış gibi bütün himmetini ortaya koymak ve fakat hiçbir ameline güvenmeden yalnız ilâhî rahmeti ummak, işte arzulanan ümit bu olsa gerektir.
Geçen günlerin bir daha telafisinin olmadığı bu hayat yolculuğunda, damlaya damlaya göl olur misalinde olduğu gibi salih amellerimize her gün bir yenisini ekleyerek Rabbimizin huzuruna çıkacağımız günün hazırlığında olalım.