Peygamber Efendimiz (s.a.v.) Safa tepesinde akrabalarını İslam’a davet etmesiyle beraber Müşrikler, Peygamberimize, İslam Dinine ve Müslümanlara kar?ı son derece nefret ve husumet beslemeye ve bunu açıkça göstermeye ba?ladılar. Mü?rikler, Müslümanların durumuna göre onlara i?kence ediyorlardı.

Bilhassa, fakir ve himayesiz olanları hapsediyorlar, ayakta duramayacak derecede dövüyorlar, aç ve susuz bırakıyorlar, boyunlarına ve ayaklarına ip takıp sürüklüyorlar, öğle vakti güne?in en kızgın oldu?u vakitlerde, kızgın kumların üzerine yatırıyorlar, ezici kayalar altında inletiyorlar, demir gömlek giydirerek güne?in altında tutup iliklerini eritiyorlardı.

Bu a?ır i?kencelere dayanamayarak bayılanlar, ölenler, Müslümanlı?ı bırakanlar bile oluyordu. Yazımızın bu bölümlerinde Rasûlullah Efendimize ve O’nun güzîde Sahabe’lerine reva görülen eze ve i?kencelerden tablolar sergilemeye devam edece?iz. Öyle ki bu güzel dinimizin bizlere nasıl intikal etti?inin ?uuruna varana ve kıymetini anlayana kadar. Onların ya?adıklarını zihnimizde canlandırıp, ruhumuzda hissedene kadar.

a- Allah-u Teâlâ, Rasûl’ünü Teselli Ediyor:

“Şimdi Sen, Sana buyrulanı kafalarını çatlatırcasına açıkla! Mü?riklerden gelecek sıkıntılara aldırı? etme! Allah ile birlikte ba?ka bir ilah edinen o alaycılara kar?ı, elbette, Biz, Sana yeter, onların hakkından geliriz. Onlar, bunun böyle oldu?unu yakında bileceklerdir. Onların söyledikleri ?eylerden Senin gö?sünün daralıp durdu?unu biliyoruz. Sen hemen Rabbini hamd ile tesbih et ve secde edenlerden ol! Sana ölüm gelinceye kadar, Rabbine ibadet et! 1 Ayet-i Kerîme’si ile yüce Rabbimiz, Rasûl’ünün bu zor zamanlarında nasıl bir sıkıntı içinde oldu?unu zikretmektedir.

b- Peygamber Efendimizin Kötü Kom?uları:

Efendimizin (s.a.v.) evi, Ebû Leheb’in evi ile Ukbe b. Ebî Muayt’ın evinin arasında idi. Bunlar insan ve hayvan pisliklerini getirip Peygamberimizin kapısının önüne atarlardı. Ebu Leheb, bir gün, Peygamberimizin kapısına pislik ve kokmu? ?eyler serpiyorken, Hz. Hamza (r.a.) görüp Ebû Leheb’in elinden aldı ve o pislikleri ba?ına döktü.

Peygamberimiz, her iki kom?usunun yaptıklarına çok üzülüyordu. “-Ey Abdi Menaf O?ulları! Bu, nasıl kom?uluk?” Diye sitemlenerek pislikleri kapısının önünden kaldırırdı.

c- Ebû Leheb’in, Peygamberimizin Tebli? faaliyetlerini engelleme çalı?maları:

Peygamberimiz, bir gün, Ukaz Panayırı’nda, üzerine kırmızı bir cübbe giyinmi?, “-Ey insanlar! Lâ İlâhe illallah, deyin de kurtulun!” Diye sesleniyor, pe?ine de, bir adam takılıp, “Ey halk! Bu, karde?imin o?ludur. Ondan sakınınız” diye ba?ırıyordu. “-Bunlar kim?” Diye sordular.

“O, Muhammed b. Abdullah (a.s.)’dır. Şu arkasından giden de O’nun amcası Ebû Leheb b. Abdulmuttalib’dir” dediler.

d- Ebû Leheb’in, Peygamber Efendimize kar?ı dü?manlı?ının kayna?ı:

Ebû Leheb, geçmi?teki bir hadisenin tesirinden kendisini kurtaramayarak Peygamberimize ?ahsen de kin duymakta idi. Bir gün, Ebû Leheb, karde?i Ebû Talib’le dövü?mü?, onu altına almı?, gö?süne oturmu?, yüzüne gözüne vurmaya ba?lamı?tı. Peygamberimiz, amcası Ebû Talib’i bu halde görünce, Ebû Leheb’i onun üzerinden yere itmi?, Ebû Talib de, gö?süne oturup ondan öcünü almı?tı.

Ebû Leheb, bunun üzerine Peygamber Efendimize (s.a.v.): “O, senin amcandır, ben de amcanım! Bunu niçin yaptın? Vallahi, kalbim hiçbir zaman sana sevgi ta?ımayacaktır” dedi. Ve ölünceye kadar da bu sözünü yerine getirdi ( 2).

e- Hz. Fâtıma (r.anhâ) annemiz, babasının yardımına ko?uyor:

Peygamberimiz, bir gün Kabe’nin yanında namaz kılmaya durmu?tu. Kurey? mü?riklerinden bir topluluk orada oturuyorlardı. Ebû Cehil:

“-Hanginiz gidip filancalarda, bu gün bo?azlanan devenin i?kembesini kanlı kanlı getirir de, secdede iken onun üzerine koyar?” Dedi. İçlerinden Ukbe b. Ebî Muayt hemen gidip onu getirdi ve Peygamberimiz secdede iken, iki küre?inin arasına koydu. Bu durumu görenler hemen Hz. Fâtıma’ya haber verdiler. Hz. Fâtıma (r.anhâ) annemiz ko?arak geldi. Onu, Peygamberimizin üzerinden kaldırıp attı. Orada bulunanları kınadı ve de onlara kızdı.

Kaynaklar:
1. Hicr Sûresi 15/94-99.
2. İslâm Tarihi, M. Asım KÖKSAL, Mekke Devri, s. 223.