Günler öncesinden başlayan tatlı bir heyecan,
Hani içi içine sığmaz ya insanın, öyle işte… Kolay mı?
Rasûle kavuşacak olmanın sevincini taşımak gönülde?
Havaalanına gitmeye saatler kala vakit geçmez olur,
Sanki zaman durmuştur.

Sonunda varmışsındır havaalanına,
Ve az kalmıştır mübarek beldeye ulaşmaya.
Kiminin sevinç, kiminin hasret gözyaşı vardır gözünde.
Salât-u selâmlar gönderilir gidenlerle.

Cidde’desin işte!
Az sonra biraz istirahat edeceksin otelde.
İnsan hiç uyuyabilir mi?
Ama Beytullâh’ı göreceksin,
Hiç değilse dinç olmak istemez misin?

O muazzam Beyt şimdi karşında!
Şükür ve hamdden başkası gelir mi akla?
’Ya Rab bundan önceki ve bundan sonra yapacağım tüm duaları kabul eyle’
Diyebilirsen ne âlâ…
Heyecandan bir kuş gibi çırpınır yürekler adeta.
Bre insan, sanır mısın ki aklın kalmıştır başında?
İnci gibi süzülür yaşlar gözden.
Diller lâl olur, kesilir sözden.
Kelam yok, ses yok, ben yok, benlik yok…
Erir tendeki canlar adeta… Hiçbir kelam yetmez o güzelliği anlatmaya.
Şükredersin durmadan,
Bir daha varırsın secdeye,
Bir daha bir daha…
Ne kelimeler yeter tarife,
Ne ciltler yeter nakletmeye.
Öyle bir mutluluktur ki,
Rabbim nasip etsin herkese!

Ve işte Medine!
Gül kokulu mübarek belde.
Gönüller Sultanı’nı taşır sinesinde.
Hacılar Rasûlullah’ın ziyaretinde.
Ah ne büyük bir bahtiyarlık,
Sultanım kabul etmiş huzur-u saadetine.
Gönüller hûb olur,
Canlar coşar ten kafesinde.
Varıp da huzur bulamamak olur mu bu beldede?
İnsan burada içmeden sarhoş olur bir kere!

Ayrılık vakti geldi artık!
Hüzün var çehrelerde,
Bir daha nasip olur mu ki diye!
Ah ne yamandır şu ayrılık,
Gönüller hep yıkık.
Gözlerde yaşlar,
Dillerde niyazlar.
Eller son bir kez huzurda semaya kalkar…
Ve: ’Ya Rab! Ne olur bir daha nasip et’
Diye sonlanır dualar…