Allah’ın (c.c) meleklerinin, nebîlerinin, rasûllerinin ve bütün yarattıklarının salât-ü selamı peygamberlerin efendisi, nebîlerin sonuncusu, abdest azaları parlayanların komutanı, günahkarların tek şefaatçisi, Âlemlerin Rabbi’nin Peygamber’ine, Ashâb’ına, Ehl-i Beyt’ine ve torunlarının hepsine olsun.

Şu ânda gözlerim dolu dolu oluyor. İçimdeki hüzün o Sevgililer Sevgilisi’ni görememenin acısıyla bir kez daha içimi kemirircesine artıyor. Şimdi size söyleyeceğim ve ne kadar uğraşırsam uğraşayım onu anlatmaya yetmeyecek sözlerim... Keşke o Sevgililer Sevgilisi’nin önüne gidip:

’Ey Allah’a yaklaşanların efendisi! Yanındakiler ne kadar şanslı insanlar! Acaba onlar da bunun farkında olup da hiç düşündüler mi, bizden sonrakiler sana hasret kalacak diye? Ve ey nefsini başkası uğruna feda edenlerin efendisi! Vefat ettiğinde sahâbelerinin: ’Kıyamete kadar gelecek insanlar bizim hâlimize acıyacaklar!’ sözlerine karşılık; ’Ya biz ne yapalım?’ diye haykırdığımı duydun mu?

Ey Sevgililer Sevgilisi!

Kaç buluta seslendim, siz o nurlu insanın üzerinden geçtiniz mi? diye! Kaç gece ayın parlaklığında seni aradım ve güneşe her baktığımda; ’Ey güneş! Sen bizden de şanslısın, sen ki uluların ulusunun üzerine doğdun. Belki de onun parlaklığı karşısında kendinden utandın.

Ey güneş! Yoksa yaydığın bu ışık onun ay yüzünün ışığı mı? Bu yakıcı sıcaklığın ona hasretinden mi? Eğer bu sıcaklığın ona hasretindense sana da haykırıyorum, ya biz ne yapalım?’

Ama artık hasret bir hançer gibi yüreğe saplandı. Sadece Rabbimin ve her şeyini bırakıp Allah’a yönelen Sevgililer Sevgilisi’nin hasreti var içimde.

İşte böyle Sevgili! Küçücük de olsa bir umutla kıyamete saklıyorum aşkımı, hasretimi ve dur durak bilmeyen heyecanımı.

Ey Allah’ım! Sana ulaşanların, hiç durmadan hakkı söyleyenlerin ve nazar edenlerin en kıymetlisi olan Hz. Muhammed (s.a.v.) Efendimize salât ve selam eyle!