Yıllardır kendimi güya tanırdım, sanık ben, yargıç ben, hep aklanırdım, şeytanı en büyük düşman tanırdım, ondan da beteri nefsimmiş meğer…
Gönlümü hevâya kaptıran oymuş, şuuru şehvete saptıran oymuş, tutkuları putlar yapan oymuş, en sinsi düşmanım nefsimmiş meğer...
Övgü dolu sözlerine kanmışım, kalbin temiz demiş, gerçek sanmışım, Hakkı günlümde ancak zor anmışım, içimdeki nankör nefsimmiş meğer…
Ora senin bura benim hayal kurmuşum, çamurlu yollarda yalpa vurmuşum, adresi hep münafıktan sormuşum; koynumdaki yılan nefsimmiş meğer...
İkbal korkusuyla kıstırmış beni, Kur’an kapısına küstürmüş beni, zulüm karsısında susturmuş beni, kalbimin zalimi nefsimmiş meğer…
Namaza bayramlık fetvalar veren, kullukta Mevlîd’i yeterli gören, farz dururken nafileyi gösteren, dalalet rehberi nefsimmiş meğer...